Dag 3 Jarig!

Een heel bijzondere dag vandaag! Het is mijn verjaardag, maar dacht dat stilletjes voorbij te laten gaan. Maar mooi niet! Luuc en Marieke hadden slingers opgehangen en Essa en Marie en de kinderen voerden ook wat in hun schild, dat was me al eerder duidelijk geworden. Er restte mij dus niets anders dan gewoon overstag te gaan en te trakteren met taart. Zo togen we met een auto vol kinderen naar Brikama waar we 3 (!) Taarten bestelden. Dat was zo op, dacht Essa. Ik vond het een beetje overdreven, maargoed we waren overeengekomen dat we ook Essa en Marie gingen vieren want die waren half januari jarig. Ok, taart besteld in een klein winkeltje. Daarna nog even de markt op om een attaya-setje te halen voor de arbeidsethos op het recycling project. Ik vind het altijd geweldig om over de markt te wandelen, het is er wel groot en onoverzichtelijk -alleen zou ik echt verdwalen - maar ontzettend kleurrijk en vol leven. Er wordt van alles verkocht, groente, fruit, vis, sieraden, kleding, kruiden rijstsoorten, je kunt het zo gek niet bedenken, en gelukkig weet Essa de weg haha. Onze missie is uiteindelijk geslaagd en we rijden terug naar Sifoe. Daar gaan we snel door naar het educatiecentrum. We brainstormen wat met Isatou over een opruimactie in het dorp en maken een  afspraak met de andere teamleden, om de ideeën concreet te maken. Dat kan morgenmiddag.
Daarna naar het plastic terrein, waar we opnieuw het team aantreffen die bezig zijn de stoelen te bematten. Het is een secuur werkje, wat de nodige aandacht vraagt, en krijgt. Het attaya setje (een soort thee-setje, waar thee volgens traditionele rituelen in wordt gebrouwen, met een hoop suiker)  valt in goede aard!  Attaya in Gambia behoort min of meer tot de eerste levensbehoeften. Naast de snelle fysieke oppepper geeft het verbinding en saamhorigheid. De door ons meegebrachte stroopwafeltjes vinden ze heerlijk!
Na een tijdje stappen we weer op. Het was een leerzame middag, welke ons inzicht gegeven heeft in de stand van het project. We zijn inmiddels behoorlijk oververhit geraakt, het is erg warm vandaag, en we hebben nog net een uurtje over om het zwembad in te springen. Snel terug, maar oh oh,.. we horen een gigantisch kabaal aan de banden, dat is niet goed! We stoppen onmiddellijk. Net als auto die ons tegemoet reed. Een fietser raapt een stuk band op. Dat wordt dus bandje wisselen. De mannen in de auto aarzelen geen moment en fiksen dat even voor ons! Binnen een kwartier rijden we weer verder. Ongelooflijk wat een vanzelfsprekende helpende handjes. En dat zonder er iets voor terug te verwachten
Want ondanks onze witte lichtgevende huid, die natuurlijk rijkdom uitstraalt, springen ze na gedane arbeid zo snel in de auto dat we ze amper kunnen bedanken! Gelukkig kan Luuc ze nog net tegenhouden en kunnen we ze netjes bedanken.
Dan een snelle duik in het zwembad en daarna weer terug naar Brikama om de taarten te halen. Luuc en Marieke blijven in het educatiecentrum en kletsen wat met de vrijwilligers en studenten. En ook Silvijn is inmiddels geland, en komt gelijk met Britt door naar het educatiecentrum. Wat leuk om elkaar hier weer te zien!
Inmiddels is het bijna avond en tijd om naar de familie Bah te gaan. Daar is Ebbeh gemaakt, een pittig gevuld visprutje wat ze in de familie vaak maken ter ere van de jarigen. (Taart is er normaal niet bij, dat is onbetaalbaar) De muziek gaat aan en dan snijden we de taart aan. Ik word luid toegezongen door de hele familie. In het Engels en in het Nederlands! Ze hebben goed geoefend en iedereen kent het langzalzeleven.  Ontroerend!
Het is gezellig, we kletsen, dansen met de kinderen en zingen liedjes. De hele avond komen uit alle hoeken en gaten kinderen en enkele volwassenen. Natuurlijk is er voor iedereen een stuk. Op enig moment moeten we naar de Alkalo (het hoofd van het dorp) die naast hen woont. Zijn vrouw was beledigd dat ze niet was uitgenodigd. Volgens Essa maakt ze een grap, maar ik weet het zo net nog niet. Ach we gaan naar de overkant, ik wil de beste belangrijke man wel ontmoeten. Die zit in een vergadering vol mannen, waaronder onze eigen Alhagie en twee Egyptenaren die ons heel interessant vinden. We kunnen helaas niet praten, google vertaalt hun Arabisch niet. Met de Alkalo zelf spreken we helaas niet. Dat komt nog wel een keer.
Voor nu is het genoeg. Het was een bijzondere dag. Tijd om naar huis te gaan en lekker te slapen.